Ik heb geen burn-out!

Ik was op, niet gewoon moe, maar op.

Ik zat op de rand van mijn bed, moest me klaarmaken om te gaan werken en mijn hele lijf weigerde dienst. In mijn hoofd was ik tegen mezelf aan het schreeuwen dat ik mezelf moest klaarmaken en gaan gaan gaan. Maar mijn lichaam zei gewoon NEE.
Ik was kwaad op mezelf, ik wou wenen, maar zelfs daar was ik te moe voor. Ik was zo in de war, wat was dit? Mijn lichaam voelde alsof het in plastic folie was ingepakt, alles deed pijn.

Die avond ging in naar de huisarts en vertelde haar dat ik me zo moe voelde. En dat ik dit vreemd vond omdat ik voldoende sliep. De huisarts nam bloed af en schreef me een week rust voor.
Uit het bloedonderzoek bleek dat ik een serieus tekort had aan vitamine D, dat verklaarde voor mij voldoende de vermoeidheid.

Toen ik een week later na één dag werken me nog erger voelde dan de week ervoor, zat ik snel terug bij de huisarts.
Toen ze me wat beter onderzocht, en ik bij elke aanraking wegkroop van de pijn, stelde ze ‘spierspanningssyndroom’ bij me vast.

Ze vroeg me terloops om wat meer te vertellen over hoe het op mijn werk gaat en hoe het privé met me gaat en ik antwoordde met een grote (valse) glimlach dat alles prima ging, druk druk druk, maar iedereen heeft het toch druk, niet?
De huisarts schreef me nog enkele weken rust voor en de weken erna ging ik elke week naar haar toe. Om de een of andere reden durfde ik tegen haar vertellen dat het toch niet zo geweldig goed met me ging.

Maanden moe

Ik had al maanden het gevoel dat ik voortdurend achter de feiten aan het aanlopen was, ik kon me heel moeilijk concenteren, haalde haast geen energie uit mijn job, kon moeilijk plannen, ik reageerde altijd negatief en ik had geen geduld meer.
Maar ik kon mezelf zo goed wijsmaken dat iedereen het druk heeft en dat ik het maar gewoon moest doen allemaal.
Niet zeuren, doorgaan.
En ik ging ook door, maar helemaal de verkeerde kant op en ik besefte ineens dat ik de verkeerde kant aan het opgaan was. En nu stond ik stil en ik had geen idee welke kant ik nu uitmoest.

Dit is niet gewoon moe zijn

De gesprekken met mijn huisarts deden me deugd, ik vertelde haar wat me de afgelopen jaren allemaal overkomen is.
En door het allemaal eens hardop te zeggen, durfde ik eerlijk met mezelf zijn: ik was niet goed bezig, ik was mezelf aan het kapotmaken en mijn omgeving aan het kwetsen met mijn negatieve houding.
Ik moest het anders gaan aanpakken, maar hoe…dat wist ik niet.

Tijdens een van onze gesprekken had de huisarts al eens (geheel vrijblijvend) een foldertje van Hilde meegegeven.
Na enkele weken in mijn handtas gezeten te hebben, lag het op de hoek van de keukentafel. Elke dag zag ik het wel een paar keer liggen, bekeek ik het af en toe eens en legde het dan terug, want Ík héb géén burn-out.
Maar ik voelde natuurlijk wel dat er iets was, en misschien kon zij me helpen om te vinden wat er dan was.

Op haar website las ik de getuigenissen en ik vond veel verhalen erg herkenbaar. En voor de eerste keer in maanden had ik niet het gevoel dat ik alleen op de wereld was.

Ik dacht na over wat er de afgelopen jaren allemaal gebeurd was: van job veranderd omwille van de slechte relatie met mijn bazin, een huis gekocht om te verbouwen en daar kwam maar geen eind aan, mijn schoonmoeder die plots overleed en alle zorg voor mijn schoonvader kwam bij mij terecht, mijn zus die emotioneel en financieel misbruik van me maakte, drie jobs combineren op twee verschillende plaatsen,… en vooral mijn geweldige talent om alles te negeren wat niet goed ging.
En vooral dat laatste wilde ik graag veranderen. Als me iets overkomt, wil ik leren hoe ik ermee om moet gaan.

“Burnout is een modewoord!”

Ik vertelde de huisarts dat ik begreep dat ik tijd nodig had om mezelf te helpen, toen ze op mijn ziektepapieren schreef dat de reden voor de verlenging van mijn afwezigheid een burn-out was, ben ik ontploft!
“Ik héb géén burn-out, dat is een modewoord, iedereen die zich wat moe voelt heeft tegenwoordig een burn-out, ik doe daar niet aan mee”, waren mijn letterlijke woorden.

Hulp en herstel

Samenwerken met Hilde kan je letterlijk nemen, je wordt aan het werk gezet maar je hebt nooit het gevoel dat je het alleen aan het doen bent.
Door de gesprekken en de oefeningen die we samen deden of de huistaken die ik moest maken, hielp Hilde me inzien wat mijn huisarts al lang wist, ik had een burn-out.
Doordat ik nu begreep hoe een burn-out ontstaat en omdat ik op korte tijd al heel snel verandering merkte door de oefeningen die ik deed, was ik niet langer beschaamd voor dat woord.
Integendeel, ik denk dat de schaamte die ik voorheel voelde, me nu enorm motiveerde om hard te werken om erdoor te komen.

In de periode dat ik samenwerkte met Hilde, heb ik mezelf leren kennen.
Ik weet nu wat mijn talenten zijn maar ook wat mijn valkuilen zijn. Hoe belangrijk het is om dagelijks te genieten van het inzetten van je talenten en je valkuilen te herkennen en ermee om te gaan.

Ik ben altijd eerlijk tegen Hilde geweest, als iets me te snel ging en ik voelde me niet klaar om ergens over te praten en eraan te werken, was hier altijd begrip voor.

Na de burn-out

Onlangs vroeg iemand me of ik me nu gelukkiger voelde als voor mijn burn-out.
De waarheid is, dat ik voor mijn burn-out niet per sé me ongelukkig voelde. Er waren heel veel leuke dingen aan mijn leven, maar ik kon er moeilijk van genieten omdat er zoveel onverwerkte negatieve gevoelens de overhand begonnen nemen.
Ik maak mezelf ook niet wijs, dat ik vanaf nu nooit meer moeilijke momenten zal meemaken. Die zullen zeker nog op mijn pad komen, maar ik weet nu dat ik door mezelf te blijven en mezelf te vertrouwen erdoor kom.

Deel deze pagina. Kies je platform:

 

logo-hilde-marien